Πήγή:http://kritivrilissia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_23.html
Λεωνίδας Κλάδος, ένας λυράρης που έδωσε άλλο αέρα, άλλη πνοή στη μουσική της Κρήτης
Ο Λεωνίδας Κλάδος γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου
1925 στα Πλατάνια Αμαρίου.
Μερακλήδικο χωριό με άριστους χορευτές και
ένας από αυτούς ο αδερφός του ο Μανώλης Κλάδος. Μου έλεγε η μάνα μου πως όταν ο
Μανώλης ερχόταν στην Πατσό, οι βραδιές ήταν διαφορετικές, το μεράκι και η
λεβεντιά κατείχαν την πρώτη θέση στις καρδιές τους. Δάκρυζες όταν τον έβλεπες
Στραταριστά ένα με τη γη του παραχωρούσε χώρο να εκφραστεί. Και όταν χόρευε ο
αδερφός του, την έσπαγε τη λύρα ο Κλάδος.
Ήταν γιός του Δημήτρη Κλάδου κτηνοτρόφου από τα
Λειβάδια Μυλοποτάμου γνωστός ως Χωρίστρης. Μητέρα του ήταν η Χρυσή Ανδρέα
Λίτινα. ΄Έμειναν και έζησαν στα Πλατάνια αποκτώντας 8 παιδιά εκ των οποίων το
δεύτερο είναι ο Λεωνίδας. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Πλατανίων, αλλά λόγω
έλλειψης δασκάλου παρακολούθησε μαθήματα και σε άλλα δημοτικά της γύρω περιοχής
μεταξύ αυτών και αυτό του Μοναστηρακίου. Ήταν εξαίρετος μαθητής, λόγω όμως
οικονομικών δυσχερειών δεν προχώρησε στα γράμματα.
(Mε τον Νίκο Μανιά)
Οι γονείς του τον προέτρεψαν και πήγε να μάθει
την τέχνη του τσαγκάρη στο Βυζάρι στου Κούνουπα του Στεφανή, όπου
πηγαινοερχόταν για τρία χρόνια. Σαν παιδί βοηθούσε στην εκκλησία και ήταν δίπλα
στον παππού μου από τις Λαμπιώτες παπα-Γιάννη Σιγανό, ο οποίος διέκρινε από
πολύ νωρίς τις μουσικές και φωνητικές ικανότητες του Λεωνίδα και τον προώθησε
στο ψαλτήρι.
Έτσι λοιπόν η εκκλησία υπήρξε ένα από τα πρώτα
του βιώματα, όσον αφορά το χώρο της μουσικής... Τα πρώτα ακουστικά ερεθίσματα
ήταν οι μαντιναδολόγοι και οι βοσκοί της περιοχής. Στα πρώτα του βήματα
σημαντικό ρόλο έπαιζαν οι λυράρηδες της περιοχής ιδιαιτέρως ο Κουρούπης από το
Μέρωνα και ο Καπαρός ο Λευτέρης από το Άνω Μέρος.
(Με τον Παντελή Κρασαδάκη και τον
Mιχάλη Τζουγανάκη)
Παρά την αντίδραση των γονιών του να γίνει επαγγελματίας λυράρης εκείνος
είχε ήδη πάρει το βάπτισμα, τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει από τη λύρα
του. Όπου γλέντι, γάμος βαπτίσεις νάσου και ο Λεωνίδας να μαγεύει τους πάντες
με τις κοντηλιές του. Το 1945 έως 1947 παίζει στο Ρέθυμνο κάθε βράδυ στο ζαχαροπλαστείο
του Κλαψινού, όπου προωθείται από το πασίγνωστο λαγουτιέρη Γιάννη Μπερνιδάκη
(Μπαξεβάνη) και πλέον γίνεται γνωστός σε όλο το Νομό.
(Με τον Καστελολευτέρη συνοδεία με
μπουζούκι)
Το 1947 κατατάσσεται στο στρατό, όπου υπηρετεί
για 29 μήνες. Επιστρέφοντας συνεχίζει και συνεργάζεται πάντα με κορυφαίους
λαγουτιέρηδες Μαρκογιαννάκη, Κοτσιφό, Παχουντάκη, τον μπουλγαρίστα Στέλιο
Φουσταλιέρη κ.α. Ταυτόχρονα γνωρίζεται με τους κορυφαίους λυράρηδες Λαγό,
Καρεκλά, Σκορδαλό, Καλογρίδη. Η φήμη του γρήγορα ξεπερνά τα όρια του νομού.
Το Φεβρουάριο του 1951 βρίσκεται στη Μεσσαρά,
όπου γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό και αγάπη στις διάφορες εκδηλώσεις της
περιοχής. Συχνά έπαιζε στο καφενείο του Μιχάλη Τζωρτζάκη στη πλατεία των
Μοιρών, όπου γνωρίστηκε με την κόρη του την Κλειώ. Παντρεύονται το 1953 και
αποκτούν 2 γιούς και 2 κόρες. Από τη χρονική περίοδο αυτή γίνεται μόνιμος
κάτοικος Μοιρών, όπου ο κόσμος τον αγκαλιάζει ως γνήσιο Μεσσαρίτη και ο ίδιος ανταποκρίνεται.
Το 1957 δημιούργησε το πρώτο του έργο στίχοι, μουσική, εκτέλεση δική του
"¨Όταν κοιμάται ο δυστυχής".
“Όταν κοιμάται ο δυστυχής”, από
τα πρώτα κομμάτια του Λεωνίδα, άλλες αξίες, άλλος τρόπος αντιμετώπισης για τη
ζωή. Τα πράγματα ήταν αγνά, οι άνθρωποι ήταν απλοί, νιώθαν τη φύση, τα βουνά
τους συντρόφευαν, ο αέρας τους άγγιζε τα σωθικά, οι ρακές και οι παρέες παίρναν
φωτιά σιτς δοξαριές του Κλάδου, οι χορευτές ψηλοπετούσαν από τη γη που μας
δίνει τα πάντα για να υπάρξουμε. Τα τραγούδια μαζί και η φτώχεια έφτιαχναν από
μόνα τους το δημιουργό.
(Στον Ζορμπά)
Από το 1961 διακόπτει την καλλιτεχνική του
ενασχόληση για λόγους υγείας.. Ύστερα από επίμονη παρότρυνση φίλων ξαναρχίζει
να παίζει και ταυτόχρονα επιστρέφει στις ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφία.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ήταν από τους πρώτους που ανέβασαν τα καλαματιανά και
τα Ευρωπαϊκά ταγκό και βάλς.
(Με τον Δημήτρη Σκουλά)
Στα Σκούρβουλα γνωρίστηκε με τον Καστελλολευτέρη
, μια γνωριμία σταθμός γι' αυτόν και απαρχή για τη μουσική του σταδιοδρομία.
Εκτός από σπουδάιος καλλιτέχνης θεωρείται κι επιτυχημένος επαγγελματίας. Αφού
συνεργάστηκε αρκετό διάστημα με τον Καστελλολευτέρη, γνώρισε και συνεργάστηκε
επίσης μέ άλλους σπουδάιους μουσικούς όπως ο Νίκος Μανιάς, ο Μανώλης Κακλής, ο
Παντελής Κρασαδάκης, ο Δημήτρης Σκουλάς κ.α.
Εργάστηκε σε πολλά κέντρα των Αθηνών και της
Κρήτης, έχει πάιξει σε πάρα πολλά γλέντια και γιορτές και έχει κάνει αρκετές
περιοδίες στο εξωτερικό. Δισκογραφικά έχει να επιδείξει ένα χρυσό δίσκο
"Όταν κοιμάται ο δυστυχής" και συνολικά 35 μεγάλους δίσκους 33
στροφών, 15 μικρούς (45 στροφών) και δεκάδες κασσέτες. "¨Ευχαριστώ το Θεό
που μου'δωσε αυτό το χάρισμα, ότι πιο πολύτιμο για μένα. Η λύρα με δίδαξε και
με γνώρισε μ' όλα τα στρώματα των ανθρώπων".
Η τεχνική του χαρακτηρίζεται από ποικίλες και
γρήγορες εναλλαγές ενώ η ποιότητα του ήχου έχει μια έντονη γλυκύτητα που σε
συναρπάζει. Πολλοί λένε σήμερα, ότι με τη λύρα του Κλάδου μερακλώνουν,
ενθουσιάζονται, είναι η λύρα που τους αρέσει και τους ταξιδεύει σε κόσμους
παραμυθένιους και παραδεισένιους.
(Mε τον Στέλιο Σταματογιαννάκη μόνιμο
συνεργάτη του για πολλά χρόνια)
Κάτι πολύ ενδιαφέρον είναι πως ο Κλάδος
πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα του καιρού του που ήθελε οπωσδήποτε τους λυράρηδες
και τραγουδιστές, δεν τραγούδησε ποτέ του. Σε μια εποχή που όλοι έκαναν καριέρα
τραγουδώντας, εκείνος έμεινε στην ιστορία χωρίς να πει ούτε μια μαντινάδα.
Για όσους θέλουν να ξέρουν ο Λεωνίδας Κλάδος σε όλη
του τη δισκογραφία τραγούδησε ένα μόνο κομμάτι ο ίδιος. Τίτλος του τραγουδιού
''όλος ο κόσμος με μισεί'' και ήταν τρομερός και στο τραγούδι αλλά έπαθε ζημιά
στις φωνητικές χορδές και δεν ξανατραγούδησε γιατί χάλασε η χρειά της φωνής του
και όπως μου έχει πει ο ίδιος δεν ήθελε να μειώσει την αξίαα της λύρας του.
“Όλος ο κόσμος με μισεί” συνθέτει και
τραγουδάει ο Λεωνίδας και σε βάζει στη σκέψη να πετάξεις τα δήθεν και να είσαι
ατόφιος και αληθινός σ’αυτά που έχεις, σ’ αυτά που θα διεκδικήσεις, την αγάπη
την αληθινή στα επίπεδα της καθημερινότητάς σου.... Δοξαριές μιας στιγμής από
ένα συναίσθημα που ο λυράρης καταθέτει και σε καλεί σ’ ένα διονυσιακό γλέντι. 
(Εξώφυλλο δισκογραφικής έκδοσης
"Ανοίγω του Σεβντά Πανί")
Αξίζει να αναφέρουμε επίσης ότι Ο
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΛΥΡΑΡΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΩΘΗΚΕ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ να πραγματοποιήσει ΡΕΣΙΤΑΛ (η λέξη ΡΕΣΙΤΑΛ
δεν ειπώθηκε τυχαία ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΓΛΕΝΤΙΑ ΠΟΥ έχουμε ΖΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟ
ΚΟΙΝΟ ΤΟΝ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΑΕΣΤΡΟ, ΜΠΕΤΟΒΕΝ.
Εναλλαγές στα γυρίσματα, μελωδικά ακούσματα,
“μαέστρο Κλάδο!” φωνάζανε στο χωριό μας και πετούσε από τη χαρά του. Τα γλέντια
στην Πατσό άφησαν εποχή. Κλάδος μαζί με Κρασαδάκη και Μιχαλιό και 1500 άτομα να
χορεύουν γύρω από τον πλάτανο του χωριού και ο Κλάδος να νανουρίζει τη λύρα, να
ευωδιάζει το σύμπαν και η βραδιά να μένει στην καρδιά για πάντα και η παράδοση
να έχει ελπίδα στην καθαρότητα και την αληθινή στιγμή.
Ο Λεωνίδας ετοιμάστηκε για το μεγάλο ταξίδι
το 2010, 12 Νοεμβρίου, Παρασκευή αλλά εκεί που πήγε, οι παρέες των λυράρηδων
του ετοίμασαν την καλύτερη θέση να συνεχίσει τα γλέντια και τα μεράκια.
Λεωνίδα Κλάδο σ’ ευχαριστούμε για όλες τις όμορφες
στιγμές που μας χάρισες.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΚΡΗΤΗ TV ΑΠΟΣΠΕΡΙΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΓΑΡΓΑΝΟΥΡΑΚΗ
Δείτε τα βιντεο...
ΚΛΑΔΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΦΕΙΕΡΩΜΑ Νο1
ΚΛΑΔΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Νο2
ΚΛΑΔΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΦΙΈΡΩΜΑ Νο3
... Όταν
μπήκαν οι Γερμανοί στην Κρήτη το 1941 ο πατέρας μου για να μας
προστατεύσει έκανε κάτι που έκαναν και πολλοί άλλοι οικογενειάρχες τότε,
μας ανέβασε και μας εγκατέστησε σε μια σπηλιά στο Ψηλορείτη. Εκεί, το
1942, ένας θείος μου που πελεκούσε φελλό κι έφτιαχνε διάφορα αντικείμενα
έφτιαξε και μια λύρα για να την δώσει στα παιδιά να παίζουν. Όλα τα
παιδιά από περιέργεια την έπιασαν για λίγη ώρα, εγώ ήμουν ο μόνος που
δεν την ξανάφησα από τα χέρια μου. Για να μην ενοχλώ τους υπόλοιπους
απομακρυνόμουν από την σπηλιά και δεν ασχολιόμουν με τίποτα άλλο εκτός
από τη λύρα. Μέσα σε δεκαεπτά μέρες έμαθα να την κουρδίζω και σε
εικοσιπέντε μέρες έβγαλα τον πρώτο μου σκοπό. ...
... Το 1951 κατέβηκα σε ένα γλέντι
στο χωριό Σκούρβουλα της Μεσσαράς στην γιορτή της Παναγίας της
Υπαπαντής. Το γλέντι αυτό ήταν αιτία και δεν ξαναγύρισα ποτέ στο χωριό
μου. Στις πέντε (!!) μέρες που κράτησε γνώρισα πολλούς Μεσσαρίτες,
καλλιτέχνες και μη, από το γλέντι στα Σκούρβουλα με πήγαν σε ένα άλλο
γλέντι στον Πλάτανο και ούτω καθεξής με αποτέλεσμα να γίνω γνωστός στην
περιοχή της Μεσσαράς, να γνωρίσω και την γυναίκα μου εκεί και να μείνω
πλέον μόνιμα στις Μοίρες...
Συνέντευξη Μιχάλη Τζουγανάκη στον Γρηγόρη
Αλυσσανδράκη (ΚΡΗΤΗ FM 87.5)
|
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης σαράντα ημερών από
τον θάνατο του μεγάλου δασκάλου της λύρας Λ. Κλάδου, ο επί χρόνια συνεργάτης
του Μ. Τζουγανάκης διηγήθηκε παλιές και όμορφες στιγμές της συνεργασίας
τους.
Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη του
Μιχάλη Τζουγανάκη στον Γρηγόρη Αλυσσανδράκη και την εκπομπή "Μουσικές
Αναδρομές" στον ΚΡΗΤΗ FM 87.5!
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ <<Συνήθως λέμε στην Κρήτη πάντα
με το καλό να σμίγουμε. Σήμερα, ο λόγος που είσαι εδώ κοντά μας δεν είναι
απόλυτα ευχάριστος, γιατί συνδυάζεται με τον χαμό του Λεωνίδα του Κλάδου,
αλλά μπορούμε να τον κάνουμε ευχάριστο, γιατί τέτοιοι άνθρωποι, όπως είπαμε
και στην εκπομπή που είχαμε πραγματοποιήσει την ημέρα της κηδείας
του Λεωνίδα του Κλάδου δεν πεθαίνουν ποτέ>>.
ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ <<Έτσι. Το ευχάριστο είναι ότι μας
άφησε πίσω ένα μουσικό κομμάτι πραγματικά σημείο αναφοράς, και σαν χρώμα και
σαν ύφος σαν πνεύμα. Γιατί ήτανε από τα τρία χρώματα αυτά, Μουντάκης,
Σκορδαλός, Κλάδος, ο πιο νέος τους αν θέλεις, και το πιο φρέσκο χρώμα. Ηταν
συνονθύλευμα όλων είχε και Ροδινό μέσα ο Κλάδος.
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ << Θα ήθελα όμως να μας μιλήσεις
για τη γνωριμία σου με τον Λεωνίδα τον Κλάδο. Πως ξεκίνησε αυτό το πάντρεμα,
και βέβαια για την εμπειρία αυτή που είχες δίπλα σ’ αυτόν το μεγάλο
καλλιτέχνη. Πως σε έβλεπε ο Λεωνίδας Κλάδος ο οποίος ξέρουμε ότι ήταν ένας
άνθρωπος που δεν κοιτούσε ηλικίες, δεν διαχώριζε τους ανθρώπους βάσει της
ηλικίας. Πες μας εσύ πως εισέπραξες αυτή τη συνεργασία>>.
 ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ << Με τον Κλάδο γνωριστήκαμε όταν ήμουν δώδεκα χρονών περίπου, δεκατριών. Είχαμε γνωριστεί, στον <<Ζορμπά>> έπαιζε τότε, και είχαμε εμείς ανέβει να παίξουμε εδώ στην Αθήνα και περάσαμε την επομένη από τον Ζορμπά. Εκεί γνωριστήκαμε με τον Κλάδο, εκεί με άκουσε πρώτη φορά και στη συνέχεια μου πρότεινε να παίξουμε μαζί. Παίξαμε μετά άλλη μία βραδιά μαζί ο Παντελής ο Κρασαδάκης, ο Κλάδος και εγώ στα Χανιά. Και από τότε δεν σταματήσαμε να παίζουμε μαζί. Προέκυψε και η Αθήνα μετά, ανεβήκαμε στον Ζορμπά, γράψαμε τον δίσκο <<Ο Ζηλιάρης>>, γράψαμε και τον άλλο δίσκο <<τα χορευτικά>>. Και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια συνεργασία που πραγματικά νομίζω ότι κάτι έδωσε.
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ << Σίγουρα έδωσε πολλά, οι
παλιοί μερακλήδες το θυμούνται – εμείς οι νεότεροι έχουμε ακούσει πάρα
πολλά για αυτή τη συνεργασία. Για αυτό το απόλυτο πάντρεμα και στη
Μουσική, αλλά και εκτός σκηνής. Γιατί νομίζω ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση
να υπάρχει καλή συνεργασία και εκτός πάλκου, με κάποιον για να μπορέσει να
έρθει και η επιτυχία, η οποία είναι αναμφισβήτητη. Θα ‘θελα να μας πεις αν
θυμάσαι έτσι κάποια παρατήρηση που μπορεί να σου έκανε ο Λεωνίδας ο Κλάδος,
κάποιο έτσι σχόλιο προκειμένου να βελτιωθείς ή τι να προσέξεις γιατί σίγουρα
μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που είχε και διδασκαλική έννοια>>.
 
ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ << Καταρχήν ο Λεωνίδας ο Κλάδος
ήταν αφοσιωμένος εκατό τοις εκατό σ’ αυτό που έκανε, και αληθινότατος. Για
αυτό και δεν απέδιδε όλη τη νύχτα το ίδιο. Σε κάποια σημεία είχε ξεσπάσματα
και εξάρσεις που πραγματικά ήτανε <<εκτός λογικής>> που λένε.
Είχε ενωθεί η ψυχή του με τη μουσική. Οπωσδήποτε πειθαρχημένος, πάντα
κουρδισμένος, επομένως και αυτός είχε τις απαιτήσεις του. Να είσαι έτσι. Να
είναι και οι συνεργάτες του όσο γίνεται πιο άψογοι. Και οπωσδήποτε αυτό σε
έκανε να μπαίνεις σε μια εγρήγορση, σε μια κατάσταση ούτως ώστε να μην θέλεις
να σου κάνει κάποια παρατήρηση. Επομένως ήσουν πάντα
<<διαβασμένος>> που λένε. Πάντα πρόσεχες. Αρα υπήρχε πειθαρχία,
αυστηρότητα. Αυτό είναι βασικό στη συνταγή που λένε πειθαρχία και
αυστηρότητα. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, είσαι αλλού. Σαν
άνθρωπος ο Κλάδος ήταν πάντα ένα παιδί μέσα του. Ηταν <<καθαρός>>
άνθρωπος. Είναι <<καθαρός>> Όπως οι νότες του είναι
καθαρές. Είναι μια και μια δηλαδή και γλυκές και υπάρχει ψυχή σ’ αυτό ήταν
ευαίσθητος πολύ. Ξέρεις συνήθως όταν κάποιος φεύγει, αρχίζουμε και
παινεύουμε. Ολοι είναι καλοί μετά. Όχι, ο Κλάδος είναι περίπτωση. Ισως, το
πιστεύω αυτό στην εποχή μας, δεν τον έχουν ανακαλύψει τόσο βαθιά, όσο αυτός.
Και τόσο στις σφαίρες που πήγε αυτός. Γιατί ήταν πέρα από τη δεξιοτεχνία
μόνο. Δεν ήταν μόνο δεξιοτέχνης, συνδύαζε τη ψυχή, το πνεύμα με τη
μουσικότητα. Με την αρτιοσύνη του καλλιτέχνη θα ‘λεγα εγώ>>.
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ <<Εσύ πιστεύεις ότι ένας
καλλιτέχνης ο οποίος δεν τραγουδά, όπως ήταν ο Λεωνίδας, ο Κλάδος που βέβαια
μιλούσε με την λύρα του, είναι εξίσου εύκολο να γίνει γνωστός και αγαπητός
στο κοινό σε σχέση με κάποιο καλλιτέχνη που τραγουδάει, γιατί κακά τα ψέματα
αυτός που τραγουδάει πάντα κερδίζει τις εντυπώσεις και τα βλέμματα>>.
ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ <<Γιατί ο Παγκανίνι δηλαδή
τραγουδούσε και τον θυμόμαστε μετά από τόσα χρόνια, ή ο κάθε μουσικός, και ο
πιο πρόσφατος. Γιατί ο Ροδινός τραγουδούσε, δεν έχει σημασία>>.
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ <<Θα ήθελα να μου πεις αν σου
είχε μιλήσει ποτέ ο Λεωνίδας ο Κλάδος για τα πρώτα του βήματα, και για το πώς
έγινε ευρύτερα γνωστός, γιατί γνωρίζουμε ότι προέρχεται από μια αγροτική οικογένεια.
Γεννήθηκε στα Πλατάνια Αμαρίου, και ξαφνικά έγινε γνωστός τόσο εντός όσο και
εκτός Κρήτης. Είχατε ποτέ κάποια τέτοια συζήτηση>>;
ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ <<Ναι μας έλεγε ιστορίες. Τον είχε
ακούσει και ο Μπαξεβάνης στο Ρέθυμνο, και τότε είχε πει και ο Μπαξεβάνης ότι
να αυτός θα ναι ο νέος Ροδινός. Και είχαν παίξει και μαζί. Είχαν
συνεργαστεί.>>
ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ <<Το δισκογραφικό έργο του Λ
Κλάδου μιλάει από μόνο του. Νομίζω είναι περιττό να αναφέρουμε τίτλους και
συνεργασίες. Συνεργάστηκε με όλες τις σπουδαίες φωνές και όχι μόνο>>.
ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ <<Ναι βέβαια. Και άφησε πραγματικά
εποχή. Ο Λεωνίδας πιστεύω ότι δισκογραφικά είχε ακόμα πολλά να μας δώσει. Και
χάσαμε μάλλον εμείς περισσότερα. Γιατί έπρεπε να ηχογραφείτε ζωντανά. Εκεί
ήταν η στιγμή του, δεν μπορούσε φτιαχτά. Του άρεσε να λειτουργεί πραγματικά
άμεσα, χωρίς κανέναν σκοπό. Αγαπούσε πραγματικά τη μουσική και τη λύρα. Ηταν
το πάθος του πραγματικά. Θυμάμαι μέσα στο studio που γράφαμε, ήταν ώρες –
ώρες όταν απέδιδε, ήταν όπως ακριβώς στη βραδιά που παίζαμε, στο γλέντι πάνω.
Δεν μπορούσε να είναι στημένος, <<ξύλινος>> που
λέμε. Αυθόρμητος πάντα.
ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΗΛΙΑ ΠΑΛΙΟΥΔΑΚΗ
Αγαπητέ Γρηγόρη,
Θα ήθελα κι εγώ να πω δυο λόγια για τον μεγάλο
δάσκαλο Λεωνίδα Κλάδο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν η αιτία που αγάπησα την λύρα κι
εγώ τόσο πολύ. Είχα την τύχη να τον ακολουθήσω πάρα πολλές φορές σε
εμφανίσεις του με τον Μιχάλη Τζουγανάκη. Είχα τα μάτια της ψυχής μου στα
χέρια του αλλά και στον μεγάλο δεξιοτέχνη με το τεράστιο ταλέντο τον Μιχάλη
Τζουγανάκη με τον οποίο στην συνέχεια είχα την τύχη να συνεργαστώ και να
πραγματοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου...
Ευχαριστούμε πολύ το φίλο μας Νίκο Καδιανάκη για την
ευγενική παραχώρηση των κειμένων, καθώς και τον Γρηγόρη Αλυσσανδράκη που
έκανε αυτή τη συνέντευξη.
|
Πήγήhttp://kritikiparadosi.gr/Page.aspx?lang=gr&newsID=205
| Επιμέλεια αφιερώματος.. Πόπη Νταβιγλάκη..!! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου